Strona głównaStrona głównaDo niedawna implanty umieszczano tylko w kościach szczęki, której wymiar i gęstość pozwalały na założenie implantu, co znacznie ograniczało wskazania do ich stosowania. Obecnie coraz częściej planuje się umieszczenie implantów wszędzie tam, gdzie są one najbardziej pożądane z protetycznego punktu widzenia. Stało się to możliwe dzięki rozwojowi technik regeneracji kości.
Do najczęstszych należą:
Są to zabiegi przygotowujące kość do wszczepienia implantu, np. w sytuacji braku dostatecznej ilości tkanki kostnej. Odbudowa kości może być przeprowadzona jako samodzielny zabieg przedimplantacyjny lub być wykonana razem z wprowadzeniem implantów. Czasami w przypadku konieczności wszczepienia implantów w szczęce w okolicy zębów bocznych z nisko położonym dnem zatoki szczękowej, przeprowadza się zabieg podniesienia podstawnej błony śluzowej zatoki szczękowej (sinus lift).
SINUS LIFT- metoda otwarta
Zabieg ten polega na wytworzeniu przestrzeni w zatoce szczękowej i wprowadzeniu biomateriału, aby odbudować kość. Biomateriał pokrywa specjalną membraną zaporową i śluzówką Pacjenta. Przy metodzie z dojścia bocznego możemy podnieść zatokę o 5,0-8,0 mm, więcej niż przy metodzie zamkniętej, przez co zabiegi te wykonuje się częściej.
Tak przygotowane miejsce pod przyszłe wszczepy goi się na ogół około 6 miesięcy. Wyjątkowo, gdy istniejąca grubość kości zapewnia pierwotną stabilizację implantu, możliwe jest wprowadzenie jednoczasowo implantów, jednak i tak okres gojenia musi pozostać ten sam.
SINUS LIFT- metoda zamknięta
Zabieg obarczony jest większym ryzykiem perforacji błony śluzowej dna zatoki szczękowej, co związane jest z faktem, że wykonuje się go bez pełnej kontroli wzrokiem. Ryzyko to można zminimalizować stosując dokładną diagnostykę radiologiczną przed zabiegiem. Przy tej metodzie mamy możliwość podniesienia dna zatoki szczękowej maksymalnie o 2- 3,0 mm i zawsze zabiegowi towarzyszy jednoczesne wprowadzenie implantu.
AUTO PRZESZCZEPY
W najtrudniejszych sytuacjach, przy znacznych zanikach kości, konieczne jest przeszczepianie kości własnej Pacjenta w postaci bloków. Kość pobierana jest zazwyczaj z okolic sąsiadujących z miejscem założenia implantu w jamie ustnej (z okolicy zatrzonowcowej lub bródkowej), w skrajnych przypadkach pobierana jest z innych części ciała (np. z biodra). Dla zapewnienia odpowiedniej estetyki dziąsłowej w przednim odcinku, w wybranych przypadkach wykonywany jest przeszczep tkanki łącznej, czyli miękkiej tkanki pobranej podśluzówkowo z podniebienia. Metoda ta zwana jest tunelową i daje bardzo dobre wyniki zarówno w implantologii jak i zamykaniu recesji dziąseł.
W odniesieniu do powyższych zabiegów niezastąpiony wręcz jest, stosowany również w naszej placówce, PIEZOSURGERY - nowoczesne urządzenie generujące drgania o odpowiedniej częstotliwości wykorzystywane do cięcia kości. Technologia ta zapewnia minimalny uraz dla tkanek podczas zabiegu, precyzję i pewność jakiej nie zapewniają instrumenty tradycyjne. Dla Pacjenta oznacza to mniejszą bolesność po zabiegu oraz mniejszy obrzęk.
OSTEODYSTRAKCJA
Dystrakcja kości jest zabiegiem polegającym na nacięciu warstwy kości i rozszerzeniu wyrostka kostnego w miejscu, gdzie planujemy wprowadzić implant. Miejsce pod implant nie jest operowane wiertłami, a specjalnymi ręcznie wprowadzanymi "klinami" o coraz większej średnicy. Pewną odmianą osteodystrakcji jest praca z osteotomami, dzięki którym możemy rozszerzyć wyrostek kostny w miejscu przyszłego implantu.
Polega ona na tym, że operując zestawem specjalnych osteotomów można doprowadzić do opracowania łoża pod implant, jednocześnie kondensując miejscowo kość. Kondensacja taka zwiększa pierwotną stabilizację implantu. Stosując technikę rozprężania kości można osiągnąć następujące wyniki:
BIOMATERIAŁY
Aby zapewnić odpowiednie podłoże dla implantu, stosuje się materiały pobudzające tworzenie się tkanki kostnej (Bio-oss, Bio-guide), pełniące rolę pewnego rodzaju matrycy, na której może dojść do narastania kości i wypełnienia istniejącego ubytku. Biomateriały dzięki swojej porowatej budowie stanowią szkielet do którego wnikają naczynia krwionośne i w ten sposób wytwarza się nowa kość.
Po kilku latach nawet w obrazie mikroskopowym biomateriał ulega zanikowi, a zostaje tylko własna kość Pacjenta. Biomateriały dzięki równoczesnemu użyciu ich z błoną zaporową służą w chirurgii do:
Niezbędne
Statystyka
