Regeneracje z użyciem przeszczepów kości

W chirurgii jamy ustnej ogromne znaczenie ma możliwość odbudowy wyrostka zębodołowego (część kości szczęki lub żuchwy, w której osadzony jest ząb lub ma być wszczepiony implant zębowy), w celu poprawy lub odtworzenia podłoża protetycznego. Wskazaniem do podjęcia takiego leczenia jest pourazowa utrata wyrostka zębodołowego, ekstrakcje zębów ze znacznym uszkodzeniem, i następowym zanikiem tkanki kostnej, zanik wyrostka zębodołowego spowodowany procesami starzenia się, osteoporozą, czy też wadami genetycznymi. Niezależnie od przyczyn powstawania zaniku wyrostka zębodołowego kości szczęk, stosowane metody mają na celu przywrócenie funkcji żucia i poprawę estetyki Pacjenta.

Do odbudowy zanikłego wyrostka zębodołowego istnieją wskazania bezwzględne, w przypadku braku prawidłowości podłoża do przeprowadzenia zabiegu wszczepienia implantu zębowego i rekonstrukcji protetycznej. Minimalne wymiary wyrostka zębodołowego, niezbędne do prawidłowego osadzenia implantu wynoszą: w wymiarze pionowym powyżej 8mm, w wymiarze poprzecznym powyżej 7mm. Odbudowa kości może być również niezbędna gdy wysokość konstrukcji protetycznej (zębów montowanych na implantach), przekracza wysokość pionowego zakotwiczenia implantu w kości, a także gdy przewiduje się wystąpienie znacznych obciążeń (np. odtworzenie całego łuku zębowego za pomocą mostu protetycznego, składającego się z 12 zębów, osadzonego na 4-8 implantach). W pewnych przypadkach odbudowy protetycznej, tylko wskazania estetyczne determinują konieczność odbudowy kości i tkanek miękkich.

Uzupełnienie zaawansowanego zaniku wyrostka zębodołowego na dużym obszarze jest jednym z głównych wskazań do zabiegu autogennego przeszczepu tkanki kostnej, przed wszczepieniem implantów zębowych.

Przeszczep autogenny, jest to własna kość pacjenta, pobrana z obszaru, o niskim znaczeniu estetycznym, a następnie umieszczona w niedoborowej okolicy wyrostka zębodołowego, gdzie planowane jest wszczepienie implantu. Kość własna (autogenna), jest najlepszym materiałem do augmentacji zanikłego wyrostka zębodołowego. Kość korową pozyskać można z miejsc takich jak gałąź żuchwy - za ostatnimi zębami trzonowymi lub po bocznej ich stronie, bródka, czy też okolica guza szczęki. Pobranie tkanki kostnej do transplantacji ma formę bloczków lub wiórów kostnych. Nieocenione walory w tej procedurze ma zastosowanie piezoelektrycznego urządzenia chirurgicznego, do cięcia kości. Uzyskanym bloczkom kostnym nadaje się pożądany kształt i mocuje je za pomocą mikro śrub tytanowych, a większe elementy za pomocą mikro płytek tytanowych, w miejscach zaniku wyrostka zębodołowego.

Bardzo dobre efekty terapeutyczne uzyskuje się stosując wokół transplantowanej kości dodatkowe wypełniacze przestrzeni w postaci biomateriałów.

Najbardziej uznanym produktem przeznaczonym do tego celu jest substytut kości Bio-Oss i Cerabone. Zastosowanie membran zaporowych, takich jak np. kolagenowe Bio-Gide, lub Jenson membrane, czy też autogenna PRP (membrana uzyskiwana w specjalnej wirówce z krwi żylnej pobranej od Pacjenta przed zabiegiem), oddzielających i osłaniających przeszczepianą tkankę kostną od śluzówki, gwarantują bardzo wysoki odsetek powodzenia i trwałości wykonywanych zabiegów. W skrajnych przypadkach, bardzo rozległego zaniku, przeszczep uzyskuje się z talerza kości biodrowej. Jest to jednak bardzo traumatyczna i inwazyjna metoda przeprowadzana w warunkach szpitalnych.

Zakres zabiegów rekonstrukcyjnych jest niestety ograniczony zasobem tkanek miękkich. Im większy ubytek kostny wymaga odbudowy, tym więcej tkanek miękkich (dziąsła) niezbędnych jest do pokrycia, bez zbędnego napięcia przeszczepu kostnego. Często zdarza się, że zakres zabiegu (tzn. decyzja o jego rozszerzeniu lub ograniczeniu) modyfikowany jest śródoperacyjnie. W zrekonstruowanym obszarze, implantację wykonuje się po okresie 4-12 miesięcy, w zintegrowaną i unaczynioną kość.